Taiyuan

In de wat slaperige provinciehoofdstad Taiyuan kwam ik erachter dat ik misschien al te lang in Beijing woon. Net twee uur in de stad werden we achtervolgd door drie jonge gasten, die na enige schroom te hebben overwonnen, met mij op de foto wilden. Daarnaast de starende blikken van de provincialen en het verbaasde gemompel achter je rug: “laowai!?” Alsof ik een beroemde filmster ben, zo voel ik mij deze dagen. In Beijing ben je gewoon een buitenlander, een van de velen, maar daarbuiten waan je je de keizer.

Alle gemakken van Beijing komen plots ook tevoorschijn. Even een broodje scoren bij de Subway op de hoek, internetten in de Starbucks of als het moet een snelle hap nemen bij Yoshinoya. In Taiyuan mag je blij zijn als er in een straal van vijf kilometer een KFC is. Het moet gezegd worden: mijn mooie verblijf op de universiteitscampus in Beijing heeft mij teveel verwend.

Gelukkig heeft Taiyuan ook veel moois te bieden. Met de stadsbus zijn we maandag naar een naastgelegen plaats gereden, Yuci Laocheng, waar veel Chinese films en series worden opgenomen. De gebouwen stammen uit de Ming dynastie en zijn nog redelijk goed bewaard gebleven. Echt ver reizen was het niet, maar de stadsbus reed niet harder dan 35 kilometer per uur. En met een airco die bestond uit een open raam, was de reis ernaartoe nog een hele beproeving.

De oude stad waar films en series worden opgenomen was maar een klein gedeelte van het grotere Yuci. Een rommelige stad met een glimmend warenhuis, maar voor de rest troosteloze huizenblokken en ontelbare kleine winkeltjes en restaurants. Het straatbeeld dat je overal in China aantreft en daardoor o zo vertrouwd.

Gisteren heb ik zelf nog een bezoek gebracht aan het Shanxi Museum, dat gevestigd is in een oude Taoïstische tempel in Taiyuan. Zo 's ochtends was het licht erg fraai en ik heb een paar mooie shots kunnen maken. Helaas kan ik die op deze pc niet omzetten naar jpeg en bewerken, dus die krijgen jullie nog tegoed. Taiyuan en de filmstad Yuci zijn nog maar een opwarmertje, want vandaag zitten we in Pingyao. Ook een stokoude plaats met goedbewaarde gebouwen, maar het verschil is dat hier nog echt mensen wonen en leven.