Celta

De afgelopen vier weken ben ik erg druk geweest met een docententraining. Om mijn werkterrein als docent uit te breiden met Engels had ik mij opgegeven voor de Cambridge CELTA course. Met het certificaat dat met deze cursus te behalen is, kun je aantonen dat je bevoegd bent om les te geven in het Engels als vreemde taal.

De CELTA cursus staat internationaal hoog aangeschreven en dus krijg je niet zomaar het certificaat uitgereikt. Dit betekende dus vier weken lang van maandag tot vrijdag elke dag stipt om negen uur op de school zijn. In de ochtend van negen tot twaalf kreeg je les van een van de drie begeleiders over controle in de klas, grammatica, luisteren, schrijven, testen en alles wat met lesgeven samenhangt.

's Middags was er een pauze van anderhalf uur, waarna de studenten binnenkwamen voor een paar uur les. Er waren drie groepen (beginners, semi gevorderden en een elite groepje gevorderden) die voor een habbekrats les kregen van de vaak onervaren docenten. Wij dus. Zo'n twee a drie keer per week moest je zelf lesgeven aan deze studenten en de rest van de tijd werd je geacht je teamgenoten te observeren.

Na de lessen waren er feedback sessies op je eigen lessen of op de lessen van je teamgenoten. Als het even meezat, dan kon je rond half zes naar huis. Vrije tijd was echt een luxe deze vier weken, want in de weinige uren die je ter beschikking had, moest je als een razende een prachtig lesplan in elkaar zetten. Overigens waren de weekenden gevuld met het schrijven van in totaal vier opdrachten, die gerelateerd waren aan de ochtendsessies.

Je werd flink door de kritische molen gehaald wat betreft je sterke en zwakke punten, maar daardoor moest je ook echt met de billen bloot. Afijn, het geeft dan ook voldoening nu alles achter de rug is. Ik heb ontzettend veel van deze cursus opgestoken en ik heb ook veel inspiratie opgedaan. Dit zal ook mijn colleges Nederlands ten goede komen.

Maar goed, na al dat gestress en gedoe moet de druk even van de ketel. Met mijn Chinese vriendin ben ik 500 kilometer afgezakt ten zuiden van Beijing. Een comfortabele rit met de HSL naar Taiyuan in de provincie Shanxi. Een reisduur van nog geen drie-en-half uur met als toetje de langste spoorwegtunnel van China (27 kilometer). In Taiyuan en omgeving hoop ik mooie plaatjes te schieten. Houd het blog dus in de gaten.