Taipei

Ik fantaseerde vier jaar geleden al over een reisje naar Taiwan toen ik in Xiamen, rood China, uitstaarde over de Straat van Taiwan. Dit reisje is vandaag werkelijkheid geworden. Vanmiddag ben ik aangekomen in de Republiek van China, het eiland waar in 1949 de Guomindang (Kuomintang) zich terug trok om later weer heel China te veroveren. Dat laatste ideaal is nooit uitgekomen en wordt heden ten dage simpelweg opgegeven. Een ideaal van vriendschappelijke hereniging wordt wel gekoesterd, aan beide zijden.

Maar goed, Taiwan heeft zich na 1949 voorspoedig en welvarend ontwikkeld en sinds begin jaren negentig is het een echte democratie geworden. Communistisch China heeft in het verleden meermaals getracht Taiwan binnen te vallen, en dan voornamelijk de eilandjes Jinmen en Matsu die op een steenworp afstand liggen van het vasteland. Morgen vlieg ik naar het grootste eiland Jinmen, dus later meer over deze invasiegeschiedenis.

Vandaag heb ik in de stad het mansoleum van Chang Kai-shek bezocht. Hij wordt vereerd als de grote leider van Taiwan en de Nationalistische partij (Guomindang). Tijdens de verzetsoorlog tegen Japan werkte zijn partij (af en toe) samen met de communisten om de Japanse bezetter te verdrijven. Na de oorlog bevochten ze elkaar en de uitkomst is vandaag ongewijzigd: het vasteland is rood en Taiwan is een andere koers gevaren.

Voor mij is dit reuzeinteressant om te ervaren. De omgeving waar ik mij nu bevind is ontegenzeggelijk Chinees, maar zo kort op het eiland ontdek ik al veel verschillen. Het is allemaal beschaafder: auto's stoppen voor je bij het zebrapad, de eilandbewoners gedragen zich niet zo boers als op het vasteland en bovenal is het schoon en netjes in de straten. In de taal zijn er ook verschillen, Taiwanezen spreken een helder Mandarijn Chinees dat ik goed kan volgen, maar soms zijn er woorden die compleet verschillen van het vasteland-mandarijn.

Enfin, ik voel mij een beetje Nederlander bij de Belgen.