Huangyao

De Elfstedentocht en alle koortsachtige berichtgevingen in de media zijn ook aan ons niet voorbij gegaan. Tussen de ontberingen van de kou en het grijze weer door hebben we het een en ander gevolgd via internet. We prijzen ons gelukkig dat er hier geen sneeuw valt en de Li Rivier niet dicht vriest. Yangshuo heeft ons erg geboeid qua landschap en (voor de oude van dagen in ons gezelschap) comfort en luxe die het stadje te bieden heeft.

Aan dat comfortabele vakantieleven moest toch eens een eind komen. Met een stoffige tourbus zijn we twee uur verderop gereisd naar het antieke plaatsje Huangyao. Twee uur bussen lijkt niet lang, maar in een bus waar de ruiten in de sponningen trillen en de stoelen een soort van massage-apparaten zijn, leek het wel een eeuwigheid. Bij aankomst in het plaatsje was het allemaal de moeite waard en hadden we zelfs nog eens twee uur willen reizen om dit te zien.

Huangyao is een eeuwenoud boerendorp waar de huizen nog van leem zijn en dat dankzij haar geisoleerde ligging in de moderne tijd nog grotendeels intact is gebleven. Het romantische drama The Painted Veil van Edward Norton is opgenomen in dit traditionele decor. Rondom de schilderachtige omgeving van bruggen en beken torenen hoge krijtrotsen uit. Afgezien van de omgeving werden we echter ook getrakteerd op zonnig weer met temperaturen van boven de twintig graden. Dat was een prettige overgang.

Wat we aan landschappelijk schoon wonnen, moesten we aan comfort inboeten. Naast het oude dorp lag een smoezlige straat dat voor het moderne centrum moest doorgaan. Een gortsmerige markt, een tiental supermarktjes (waar bijna niets te bikken was) en een aantal spotgoedkope, maar spartaanse hotels vormden de hoofdstraat. In die ene hoofdstraat gebeurde van alles. Vooral dingen waar een stadsmens even aan moet wennen.

De lokale bevolking staarde graag naar de barbaren uit het westen en oefenden hun Engels. Verder dan een groet kwam men niet. Daarna gingen ze verder met het kauwen op suikerriet, waarbij ze af en toe een fluim op de stoffige aarde spuwden. Schoolkinderen liepen vrolijk langs de straat te flaneren, onderwijl trekkend aan een sigaret. Alsof roken de gewoonste zaak van de wereld was voor kinderen. Zo drie keer per dag hoorden we het krijsen van een varken dat geslacht werd. Voor mijn moeder was dat nogal schokkend, maar vreemd genoeg smaakte de varkensschotel later op de dag haar heerlijk.

Het eten was inderdaad verukkelijk en authentiek. Het vlees was niet opgepomd met hormonen en dergelijke, maar kwam rechtstreeks uit de tuin (of vers geslacht uit de hoofdstraat) Onze redding was het restaurant van het beste hotel in het dorp en de plaatselijke Texas Burger. Een soort van Mc Donalds-achtige tent, waar we voor ons westerse keuken terecht konden. Afijn, het boerenleven van China was zo gek nog niet.