Dalian

Vorige week had ik drie hele dagen vrij vanwege het Qingming Festival. Dit is een festival waarbij Chinezen het graf van hun overleden familieleden bezoeken om hun eer te bewijzen aan hun voorouders. Voordat het zover was moest ik wel de verloren lessen inhalen in het weekend. Dat was even hard werken, want de voorbereiding moest al op donderdag en vrijdag klaar zijn (normaal doe ik dat in het weekend).

Afijn, op zondagavond ben ik vertrokken met Jingjing, een vriendin van mij, naar Dalian. Dit is een stad die eigenlijk zuidelijker ligt dan Beijing, maar om er te komen moet je een grote omweg maken via het noorden. In Dalian gingen we een Nederlandse vriend en mederedacteur van CRTV magazine bezoeken. Danny Nobel woont daar al twee jaar op het schiereiland en blokt tegelijkertijd op zijn Chinees.

Met hem als gids wisten we natuurlijk zeker dat we de fraaiste plekjes van Dalian te zien zouden krijgen. Ik had in eerste instantie er een hard hoofd in, want Danny had altijd wilde verhalen over hoe onbeschaafd het wel niet was in Dalian. In de nachttrein naar Dalian had ik al nachtmerries over Dalian als het einde van de wereld. Bij aankomst bleek het redelijk mee te vallen.

Het verkeer was inderdaad iets onbeschaafder, zeker wat de taxichauffeurs betreft, maar aan de andere kant waren er minder auto's op de weg. Waardoor ik toch een vredige indruk van Dalian kreeg. Onvergelijkbaar met het grootsteedse Beijing, waar je een kwartier nodig hebt om een kruispunt over te steken. Het centrum van Dalian was goed te doen met de benenwagen.

Danny bracht ons naar de hoogtepunten van de stad: de Russische straat en de Japanse straat. De eerste bestond uit wat verkruimelde gebouwen, waarvan de helft was dichtgespijkerd. Een enkele orthodoxe kerk gaf nog wat kleur aan de straat. Misschien kwam het door het weer, maar ik kreeg meer het gevoel dat ik in een Vogelaarwijk rondliep.

Het volgende hoogtepunt was zeker beter, verzekerde Danny ons, want de Japanse straat was in z'n geheel gerestaureerd. Goed, na een wandeling door de straat kwamen we daar vol verwachtingen aan. De Japanse straat zag er inderdaad spik en spam uit met een autovrij voetgangersgebied. Maaruh, waarom stonden alle huizen leeg? Werkelijk niemand woonde in die straat. Zelfs geen winkels waren er te bekennen.

De overheid van Dalian heeft dus nog heel wat te leren wat betreft toerisme. Gelukkig heeft Dalian rondom heuvels en stranden. Dat is de echte attractie. Met Danny als gids hebben we op de laatste dag een wandeltocht gemaakt door de heuvels. De laatste etappe ging langs de fraaie kust. Die dag hadden we juist stralend weer, waardoor Dalian plots toch een droombestemming werd.

Inmiddels ben ik alweer een paar dagen terug in Beijing en zit ik weer als vanouds in de sleur van lesgeven en voorbereiden. Nu denk ik met weemoed terug aan dat slaperige Dalian met die mooie kusten en stranden. Vooral de Kentucky Fried Church (zie foto) behoort nu tot mijn favoriete dagdromen. Tja, wonen in een wereldstad is soms ook niet alles.