Dali

We hebben Lijiang, tot onze spijt, achtergelaten en zijn vandaag met de express-bus naar Dali gegaan. Het dorpje BaiSha, dat dicht bij Lijiang lag, hebben we eergisteren nog een keer bezocht, maar dan met de fiets.  Het was een aangename rit door de vallei met veel fraaie fotomomenten, zodat we 's avonds met een voldaan gevoel konden gaan slapen. Alhoewel dat pas na half twaalf goed kon, omdat de plaatselijke disco tot die tijd doorging. Eigenlijk was dat het enige minpuntje aan het guesthouse waar we sliepen.

Maar goed, we zitten nu inmiddels 200 kilometer verderop in de stad Dali (u weet wel van drie eeuwenoude pagodes die tegen een bergwand staan). De busreis was adembenemend. We reden over nauwe wegen door kleine dorpjes met nog traditionele huizen en over haarspeldbochten met een oneindig uitzicht over de lagergelegen dalen. De reis duurde vier uur, maar we hebben ons geen minuut verveeld en het was eigenlijk zo voorbij. Dit was de provincie Yunnan in optima forma en dan hebben we nog maar een klein gedeelte gezien.

Morgen trekken we verder  naar de provinciehoofdstad Kunming. We stappen dan na een nachtje slapen op de trein voor een hele lange reis naar Beijing (drie dagen, twee nachten). Zolang hebben we nog nooit met de trein gereisd, dus we zijn benieuwd hoe dat gaat uitpakken. Tot nu toe hebben we al zoveel indrukken opgedaan, dat we misschien wel die treinreis nodig hebben om het allemaal te verwerken.

Vanavond bijvoorbeeld aten we in een uitgestorven restaurant van een hotel. We zochten eigenlijk een Japans restaurant, maar ja, je kan niet alles hebben als je nieuw bent in de stad. Halverwege de maaltijd kwam de ober, een schriel ventje, aanzetten met een fruitschaal, die wij besteld hadden. Wat schetste onze verbazing? Er stond een Nederlands vlaggetje bovenop de watermeloen. Hoe was dit mogelijk. We schepte dus enige consternatie toen we wilden vragen hoe dat vlaggetje op de meloen kwam, want de jongen griste het vlaggetje razendsnel van de meloen en rende naar de keuken. Om later terug te keren met een simpel parasolletje.

Hij dacht dat wij Amerikanen waren en zo'n vlag als beledigend opvatten (dat zou nog eens wat wezen ;). Maar nee, wij waren Nederlanders en trots als wij zijn op onze nationaliteit, wilden wij onze vlag weer terug! Na enige uitleg begreep de ober dit en hij racete weer terug naar de keuken om onze vlag weer in ere te herstellen.