Dit is het boek

Deze ochtend heb ik mijn eerste les mogen geven aan de eerstejaars studenten. Enigszins met een wee gevoel stond ik op deze morgen en zorgde ik dat ik op tijd bij het klaslokaal was. Ik moest nog even langs het kantoor om een stapel informatieboeken over Nederland te halen. Deze zijn ooit eens bezorgd door het Ministerie van Buitenlandse Zaken en lagen al een tijdje te verstoffen op het kantoor.

Het leek mij leuk om deze uit te delen aan de studenten na de les. Daarvoor moest ik wel met een zware doos naar het klaslokaal lopen. Je moet iets voor je studenten overhebben, want niet alleen ligt het lokaal een paar straten van het kantoor vandaan; het lokaal bevindt zich ook nog op de zesde verdieping. En over het opnemen van een lift begint de architect pas na te denken als het gebouw meer dan acht verdiepingen telt.

Gelukkig geeft men in China de eerste verdieping cadeau, want men telt de begane grond mee als verdieping, maar toch... het was een hele klim.

Het lesgeven ging aardig. Ik heb zoveel mogelijk Nederlands gepraat en heel woorden herhaald. De niveauverschillen zijn best groot, maar goed het is nog maar de eerste les voor ze, dus wie weet wat voor supertalenten zich nog gaan ontwikkelen. Men is erg goed in het herhalen van wat de docent zegt, maar uit zichzelf iets zeggen is iets dat ze niet echt gewend zijn.

Ik had ook moeite met de namen van de studenten. Ik kan nog geen goed onderscheid maken tussen de verschillende jongens en meisjes. Ze hadden wel naamkaartjes op hun tafel staan, maar deze hadden ze weggedraaid omdat ze hun eigen naam nog moesten leren :)

Over een paar dagen mag ik weer voor de klas staan. Dan geef ik les in spreken. Voor nu kan ik me weer even voorbereiden, want ik had tijd over. Gelukkig schoot mij het spelletje 'galgje' te binnen. Daarmee heb ik de laatste tien minuten kunnen vullen.