Baiyun

Na drie weken rondgereisd te hebben met Karin kon ik woensdag alweer vol aan de bak met de studenten. De meeste van hen hadden al tien dagen geen lesboek meer geopend en zaten nog te dromen van de goede zorgen die hun moeder hen tijdens de vakantie schonk.

Op woensdag krijgen de studenten colleges in schrijven. Tijdens het college bespreek ik de algemene fouten in hun werk en geef ik wat nuttige tips en aanvullende theorie. Aangezien er ook nog twee correctierondes zijn, zit er voor mij veel voorbereiding aan vast. Elke tekst moet ik twee keer inzien, wat soms de hele dag kan kosten. Maar erg vind ik dat niet. Na vier weken zie je al progressie en maakt het merendeel van de studenten dezelfde fout niet weer.

Naast het voorbereiden en college geven, heb ik deze week ook een eerste tolkopdracht gedaan. Schrijfster Pay-Uun, die ik ken van het CRTV-magazine waar ik voor schrijf, had mij gevraagd of ik kon helpen bij haar onderzoek naar de Witte Wolken tempel. Deze Taoïstische tempel staat in het zuidwesten van Beijing en is in 739 opgericht. Pay-Uun had een afspraak gemaakt met historica mevrouw Wang die daar werkte.

Gisteren hielp ik met het interview. Tot op zekere hoogte kon ik mij goed verstaanbaar maken en het gesprek van de historica volgen. Ze was een klein vrouwtje van in de zeventig dat kwiek langs de gebouwen liep en van het ene onderwerp naar het andere overstapte. Dat laatste was erg lastig voor Pay-Uun en mij, maar eigenlijk heel Chinees. Om toch nog enige efficientie in het gesprek te krijgen, stelde Pay-Uun voor om in het kantoor te gaan zitten.

Het gesprek werd daar eigenlijk nog lastiger, omdat er werd gesproken over mythische verhalen uit de taoïstische ontstaansgeschiedenis. Ik raakte het spoor al snel bijster, maar gelukkig had Pay-Uun zich al jaren bezig gehouden met dit onderwerp, dus zij kon het een en ander wel duiden. Om mij niet helemaal van slag te maken, stuurde ze het gesprek naar het dagritme van de monniken in de tempel. Iets waar ik met mijn beperkte vocabulaire wel mee uit de voeten kon.

De monniken die in de tempel wonen, mogen niet trouwen, eten vegetarisch en staan elke dag om vijf uur op voor een leesritueel. Daarna eten ze in een half uurtje en gaan dan beginnen met hun taken. Die taken hebben betrekking op het onderhoud, het rondleiden van bezoekers of het bewaken van de heiligdommen. Tussen twaalf en een is er een lunch (ook weer slechts een half uurtje) en om half vijf gaat de tempel dicht. Voor het avondeten dat om zeven uur begint, is er gelegenheid tot ontspanning. Dat houdt in: het spelen van muziek, schilderen of calligraferen. Om zeven uur wordt er gegeten en daarna krijgen de monniken tot tien uur les of doen ze aan zelfstudie. Ten slotte is het om elf uur bedtijd voor de heren, want dames zijn niet welkom om te blijven logeren.

Ik had mij nooit zo verdiept in deze religie (of levensvisie), maar Pay-Uun's enthousiasme en de fraaie beelden in de tempel maakte mij wel nieuwsgierig. Zo is het belangrijkste heiligdom in de tempel gewijd aan Qiu Chuji, een discipel van de stichter Lao Tze. Hij maakte op verzoek van de  Genghis Khan een reis naar het westen om de grote Mongoolse leider zelf te spreken. Het duurde vele maanden voordat Qiu de verblijfplaats van de Khan bereikte, maar als dank voor zijn komst mocht hij in Beijing een Taoïstische tempel oprichten. Zijn reisverhaal is heel beroemd in China, zo leerde ik al snel. Ik hoop dat nog eens te kunnen lezen als ik wat verder met mijn Chinees ben.