Op Excursie

De ochtend diende zich vroeg aan. Alle ingrediënten voor een mooie dag en een avontuur in de Chinese bergen waren aanwezig. De lobby was om half 5 aangenaam verwarmd terwijl wij wachtten op het startsein van onze excursie, de komst van de bus. De boeking de dag daarvoor had enige voeten in de aarde gehad, waardoor we aangenaam verrast waren dat de bus zich minder dan tien minuten later werkelijk aandiende.

Hij was van klein formaat wat twee dingen kon betekenen: of we hadden een exclusieve excursie met slechts maximaal zeven andere avonturiers of het was een opmaat naar het opgaan van verscheidene shuttles in één luxe airco gedreven toerbeest.

Het werd het laatste. Nadat het minibusje door van god verlaten straten nog twee andere mensen had ingeladen, die te nauwer nood uit een gribusbuurt konden worden gered, stopte de kleine kever bij de touringcar waarin slechts vier mensen zaten.

Wij hadden er zin in. Dat het nog twee uur duurde voordat de bus goed gevuld aan onze tocht begon, deerde ons niet. De zon liet haar eerste stralen zien en in onze verbeelding zagen we de bergen in de verte lonken. We gingen de frisse geuren tegemoet van onze reisbestemming Hua Shan.

De hostess van vandaag had er ook zin in. In haar enthousiasme vergat ze dat een microfoon al versterkend werkt en dat schreeuwen overbodig was. Maar je weet het niet, sommige reisgenoten dorsten hun ogen op deze vroege morgen te sluiten en ze wilde natuurlijk ieders onverdeelde aandacht. In volle bezieling deed ze haar plannen voor vandaag uit de doeken. Bij aankomst konden we ons laven aan heerlijke drank en spijzen en het toilet gebruiken om ons op te frissen alvorens van haar de tickets voor de berg, de bergrit en de kabelbaan te ontvangen. Onze verwachtingen waren hoog gespannen.

Enige verbazing viel ons ten deel toen wij de uitspanning zagen die ons zo aangrijpend was aangekondigd, maar waarin wij het eten en drinken van drank en spijzen en het toiletteren liever aan ons voorbij lieten gaan. Toiletteren is voor ons westerlingen een individueel gebeuren en beide gedachten waren een toen Alex de heren en Karin de dames bezocht. We prefereerden het hoekje achterom bij de vuilnishoop.

De aangekondigde verpozing van twintig minuten werd opgerekt tot vijftig, maar kon toch geen van onzer reisgenoten verleiden zich binnen in de uitspanning te laten verpozen. Allen stonden wij buiten te wachten tot onze hostess zover was ons de benodigde tickets te geven.

Wíj kregen een VIP behandeling. De anderen renden vooruit. Wellicht wisten zij wat komen ging. Wij wachtten op onze hostess die ons vervolgens aanwees hoe te gaan om ons in de wachtrij aan te kunnen sluiten voor de bergbussen. Het slingerlint dat we allemaal kennen van de Efteling bracht ons met enig duw en trekwerk langzaam naar voren. Het tafereel dat zich voor onze ogen ontvouwde, was kolderiek. Het slingerlint werd bruusk onderbroken. Chinese kenau´s dirigeerden ons naar één van de vijf poortjes waarna opnieuw achter elk poortje wederom een slingerlint volgde.

Nadat ook deze hindernis was genomen en de centrale omroeper onze aandacht had weten te vangen door van achter een heg met microfoon om te roepen welke bergbus arriveerde en bij welk poortje deze diende te stoppen, konden wij in bus 19 stappen. En daar popte als een duiveltje uit een doosje onze hostess weer op. De VIP behandeling kreeg zijn vervolg. Goede raad is duur. Wij luisterden aandachtig en zo kwamen we aan de weet waar we boven met de bergbus aangekomen, konden aansluiten in de wachtrij voor de kabelbaan. Natuurlijk wisten we dat we niet de enige waren die vandaag op excursie gingen, maar dat de wachtrij voor de kabelbaan ruim drie uur lang was toen wij aansloten, deed ons lichtelijk twijfelen aan goede raad.

De rij vorderde traag, na vijftien minuten waren wij één meter naar voren geschoven. We hoefden elkaar slechts één blik te geven om te weten dat we het eens waren. We stapten uit de rij en besloten de trap naar boven te nemen.

Hoewel u wellicht denkt, niet geheel onterecht, dat Chinezen trouw doen wat hen wordt gezegd en aansluiten in welke rij ook ongeacht haar lengte, en ze vaak niet op veel sportiviteit zijn te betrappen, waren we desalniettemin niet de enige die zich over de trappen naar boven een weg baanden. Vol optimisme stapten we op de eerste treden. Snel ontdaan van onze jassen, de temperatuur steeg gestaag. Enerzijds omdat de zon lekker begon te branden, anderzijds omdat de inspanning iets groter was dan wij vooraf hadden ingeschat.

De eerste treden hadden ons ook niet de aanblik gegeven van een moeilijk te nemen bergmassief. Echter hoe hoger wij ons op dit massief begaven, hoe steiler de trappen werden. Overdrijven doen we geenszins als we melding maken van trappen die bijna loodrecht tegen de bergwand aanplakten. Op zichzelf zwaar, maar voor twee sportieve mensen zoals wij, is geen berg te hoog. Daarmee hield de waard geen rekening met de Chinees. Chinezen schieten als ongeleide projectielen langs de berg omhoog, blijven op de meest steile bergwand staan voor het nemen van een lieflijk tafereeltje of, niet ongevaarlijk, komen als berggeiten naar beneden gebokt, op een pad dat nauwelijks twee mensen naast elkaar veelt. Het was niet ongevaarlijk. Alex vertelde Karin pas terug in Xian dat hier jaarlijks enige mensen te pletter vallen. Hij wilde zijn gast niet onnodig ongerust maken.

Onderweg kreeg Alex een telefoontje van onze zeer bezorgde hostess die zich afvroeg waarom ze ons niet terugvond in de rij voor de kabelbaan. Toen Alex haar zei dat we verkozen naar boven te lopen, was het lang stil aan de andere kant van de lijn. Niet gewend als zij was aan enig eigen initiatief van haar gasten.

Na een lang zwoegen en zweten waarin we ons twee bikkels toonden, kregen we niet de gehoopte spirituele topervaring. Onderweg was de slang van mensen die zich een weg naar boven baande ons natuurlijk niet onopgemerkt gebleven, maar de krioelende mierenhoop boven op de berg ging alle voorstellingsvermogen te boven. Er was niet één plekje waar we ongestoord langer dat twee minuten konden stilstaan, geen zijpaadje dat ons de vrijheid gaf van ademruimte om even te filosoferen over de zin van het bestaan. De gezonde berglucht was onderweg al een wasem van pislucht, boven kwamen de toiletdampen ons tegemoet. Bijna aan de top stonden we aan de reling even een broodje te eten, toen Chinezen ons wegdirigeerde, omdat juist dít plekje het meest ideaal was voor het maken van de topfoto.

We hielden het daar boven nog tien minuten vol alvorens Karin in bijna blinde paniek Alex smeekte alsjeblieft mee naar beneden te gaan. Alex toonde zich ook nu een goed gastheer. We togen opgewekt naar de kabelbaan voor onze weg naar beneden. Die konden we vanzelfsprekend niet inslaan voordat we ons hadden gevoegd in het slingerlint van de wachtrij. Toen we bijna aan de beurt waren voor onze tocht naar beneden, kwamen juist de mensen boven die voor ons in de wachtrij hadden gestaan beneden bij de kabelbaan. Zij hadden inderdaad de aangekondigde drie uur moeten wachten. Na vriendelijk te hebben gezwaaid als antwoord op hun verbaasde blikken, begaven we ons zonder omkijken in de cabine naar beneden.

We hadden ons beginpunt nog geen minuut bereikt of daar rinkelde de telefoon. Onze hostess was benieuwd hoe het ons verging en waar we waren. Alex kon haar melden dat we slechts een paar meter van haar vandaan waren, beneden buiten bij de uitspanning. Weer was het stil.

Stomverbaasd dat we niet langer deze mooie bergervaring wilden beleven, zocht ze ons op. Sportief regelde ze voor ons een eerdere terugtocht naar Xian en kregen we ongevraagd 150 yuan terug, omdat we de kabelbaan naar boven niet hadden genoten.

Later in een heerlijk trendy restaurant, zittend aan een overheerlijke maaltijd hebben we met verzuurde benen gelachen om onze mede-avonturiers die nu waarschijnlijk nog steeds in de wachtrij voor de kabelbaan staan.

Groetjes Alex en Karin