Auw

Het spreekwoord zegt: een ongeluk zit in een klein hoekje. Nou, die hoekjes zijn in China ruim aanwezig. Ik ging samen met nog twee buitenlandse experts eten in een eettentje om de hoek. Toen ik daar wilde gaan zitten, knelde ik mijn pink lelijk aan de kapotte stoel. Het zag er naar uit, want de nagel was finaal doormidden.

Onmiddellijk zijn we naar de plaatselijke kliniek gegaan van de universiteit, maar daar konden ze ook niet meer doen dan een verbandje eromheen doen en het advies geven om naar het grote ziekenhuis in de buurt te gaan. Met een, in de haast opgetrommelde tolk, ben ik daar heengegaan voor verder medische behandeling. Ik ben al eens vaker in een Chinees ziekenhuis geweest, maar het blijkt toch elke keer weer een belevenis.

In vergelijking met de Eerste Hulp in Nederland heb je hier het idee dat je een veldhospitaal van een oorlogszone binnentreedt. Zieken en gewonden strompelen rond of worden op een bed rondgereden langs de vele afdelingen. Bij de dienstdoende arts is het dringen geblazen. Privacy is een onbekend begrip hier en dus doet de dokter het onderzoek terwijl tientallen anderen toekijken. En om de haverklap worden nieuwe patiënten binnengebracht door de ambulance. Vaak met bebloede bandages en al.

Van mijn hand werd eerst een röntgenfoto gemaakt om te zien of er niets gebroken was. Gelukkig was dat niet het geval en kon ik door naar het volgende kamertje op mijn gang door het ziekenhuis. Ik kreeg een klein testje op allergieën en kon toen naar de operatiekamer. Daar mocht ik plaats nemen op een versleten krukje. Terwijl ik wachtte, kon ik mooi de omgeving eens goed in mij opnemen.

De operatietafel was overdekt met bloedvlekken en andere kleurige substanties van vorige ongelukjes (gelukkig ging er een schone deken overeen, voordat de arts begon). Voor mij stond een grote gele container waarin het ziekenhuisafval was gedumpt van die dag. Echt iets voor mensen met een sterke maag. Onderwijl werd er nog een meisje door haar vader naar binnengedragen en op een stretcher in de hoek geparkeerd, want ze werd wat te zwaar om door het hele ziekenhuis te sjouwen.

Afgezien van de chaotische taferelen kreeg ik wel een goede behandeling in deze oorlogszone. De nagel werd verwijderd en de wond, die gelukkig niet hoefde te worden gehecht, werd schoongemaakt en verbonden. Tenslotte kreeg ik nog wat medicijnen mee en een tetanusprik in mijn bil en daarmee was ik officiël ontslagen als patiënt. Zo maak je nog eens wat mee in het weekend.