Camera

Vakkundige ontleding van een camera

Op ons eerste toeristisch uitje samen bleek slechts vijf meter buiten de poort van de Beijing University dat Alex’ camera defect was. De lens wilde niet meer terug de camera in. Eerst weet Alex het nog aan een lege batterij, maar toen hij die ’s avonds een paar uur aan de oplader had gelegd en de batterij nokkie vol was, wilde de lens nog altijd niet terug in zijn body. Je hoorde dat het mechanisme licht klikte, maar de gevraagde actie toch weigerde uit te voeren. Alex bedacht toen dat hij op de campus een zaakje wist waar ze de camera misschien konden repareren terwijl we wachten. Alles op de campus is vertrouwd, dus togen we gisterenochtend naar één van de campusgebouwen om ons daar in de kelder te vervoegen bij deze winkel in mobiele telefoons, opladers en veel van wat je op elektronicagebied kunt bedenken. Een fotocamera heb ik in de etalage of de schappen echter niet kunnen ontdekken.

Afgedaald naar de kelder kom je in een wat roze-achtig, niet te fel verlichte gang waar je als je niet beter weet andere business verwacht dan de kleine elektronicawinkel die hier is gelegen naast een kledingzaak, een cd-shop (met enkel gekopieerd materiaal voor een prikkie) en een kantoorachtige winkel. De begrippen moet je ruim zien. Alles wat de eigenaar denkt te kunnen verkopen, is in de schappen te vinden.

Het kleine elektronicawinkeltje waar in het half uur dat wij hebben staan wachten nog één andere klant te verstouwen kreeg, was bemand met een viertal Chinezen. Eén van hen was de whizzkid en hij kreeg de camera in handen. Na een vlotte blik op de camera en het probleem vroeg hij Alex of het oké was dat hij de camera openschroefde. Alex knikte ter bevestiging en onze jonge vriend ging aan de slag. Heel minutieus schroefde hij de camera open. De vier schroefjes gingen netjes in een leeg theebekertje. Na het eerste omhulsel volgde meer. Langzaam maar zeker ontlede hij de hele camera tot een bergje van printplaatjes, kleine draadjes die hij loshaalde, de lens die vakkundig van alles werd ontdaan en kleine deeltjes die ik niet weet te benoemen. Ik wist niet dat een klein cameraatje zoveel onderdelen bevat. Gefascineerd keek ik naar het ontledingsproces. Met pincet en vakkundig werd Alex’camera ontleed tot allerlei kleine elementen werkelijk niet meer terug te herleiden waren tot de camera die hij had ingeleverd.

De jonge Chinees gaf niet één keer blijk van enige nervositeit of trillende vingers en kende geen twijfel. Zo rustig en nauwgezet werkte hij door, zijn omgeving volledig negerend. Ik ben er zeker van dat hij niets kapot maakte, maar toen alle onderdelen zo bij elkaar lagen, kwam wel de vraag op hoe hij dit ooit weer in elkaar ging zetten. Met alleen de lens in zijn handen poogde hij het mechanisme te verleiden open en dicht te gaan. Helaas lukte dat niet. Alles vakkundig bekeken en ontleend, meldde hij Alex dat hij de lens moest bestellen. De kosten ging 220 yuan bedragen. Op een papiertje dat hij ergens vandaan toverde, schreef hij Alex’ telefoonnummer op. Hij zou bellen als de camera klaar was. De komende dagen moet Alex het zonder zijn camera doen. Als we terugkeren uit Harbin is het kleinood zeker vakkundig gerepareerd en weer zo goed als nieuw.

Karin Piters, te gast bij Alex in een in alle opzichten fascinerend Beijing.